Beton komórkowy choć jest jednym z najpowszechniej stosowanych materiałów budowlanych, ma stosunkowo niedługą historię.
Opracowanie podstawowych zasad jego wytwarzania miało miejsce u schyłku XIX wieku, a pierwsze patenty z nim związane zarejestrowano w Niemczech w 1890 roku, w 1910 roku w Norwegii, w 1921 roku w Danii, i wreszcie w Szwecji w latach 1924 i 1931, jednak rok 1923 jest traktowany jako rok narodzin betonu komórkowego na rynku materiałów budowlanych. Swoje powstanie zawdzięcza on kryzysowi energetycznemu, jaki miał miejsce przed ponad siedemdziesięcioma laty w Szwecji. Wtedy bowiem ogłoszono w tym kraju drastyczne ograniczenie zużycia drewna na cele budowlane. Zaczęto więc gorączkowo poszukiwać materiału, który łączyłby w sobie zalety drewna, takie jak:
- wysoką izolacyjność cieplną,
- naturalne pochodzenie surowców,
- lekkość i łatwość obróbki,
- był niegnijący i niepalny.
Polska historia betonu komórkowego w Polsce sięga 1951 roku.
Na przestrzeni ponad półwiecza materiał ten stał się najpopularniejszym materiałem ściennym do wznoszenia budynków w Polsce.